ชังรักน้องเลี้ยง

เมื่อนึกถึงคำพูดของมารดาแล้วเธอก็ถอนหายใจ

“ไม่อยากกลับไปเลยจริงๆ” เปมนีย์นึกถึงตอนที่เธอเข้าไปช่วยเช็ดตัวให้คริสกรในตอนที่เขาป่วย

แล้ววันนั้นก็ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อของเขาและแม่ของเธอไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน

คริสกรไม่ไปด้วยแน่นอน และเขาก็ต้องบริหารงานของบริษัท

ส่วนเธอ เรียนอยู่ชั้นมัธยมหก แล้วก็เป็นช่วงเปิดเรียน จึงไม่ได้ตามไปด้วย

ดังนั้น เมื่อคริสกรล้มป่วย เธอจึงเป็นห่วง เพราะคิดว่าเป็นพี่ชาย

เธอไม่เคยมีพี่ ..เมื่อมีแล้วก็อดเห่อไม่ได้

ถึงแม้อีกฝ่ายจะจงเกลียดจงชังเธอก็เถอะ

แต่เชื่อว่า สักวัน เขาคงจะเปิดใจ และยอมรับเธอกับแม่

“หมอฉีดยาให้แล้วนะ อาการคงจะค่อยๆ ดีขึ้น” หมอที่มาตรวจไข้บอก

“ขอบคุณค่ะ” เปมนีย์ยกมือไหว้

“ไม่เป็นไรหรอก พี่กับไอ้คริสเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว ครอบครัวเราก็สนิทกันด้วย” นภัทรกล่าว

“ค่ะ” เธอยิ้ม

“งั้นพี่ไปก่อนนะ อย่าลืมเช็ดตัวให้มันบ่อยๆ จะได้ระบายความร้อน”

“ค่ะ”

เมื่อหมอไปแล้ว เธอก็ช่วยเช็ดตัวให้คริสกร และเฝ้าไข้เขาทั้งคืน จนฟุบหลับอยู่ข้างๆ เตียง

เช้าวันต่อมา เมื่อคริสกรรู้สึกตัว ก็เอะอะโวยวาย

“นี่เธอมาทำบ้าอะไรในห้องนี้” เขาโมโห เมื่อลืมตาตื่นแล้วเห็นน้องสาวนอกไส้

เปมนีย์ลืมตาตื่นด้วยความตกใจ และเมื่อเห็นเขาเธอก็พยายามใจดีสู้เสือ

“..” เปมนีย์ยิ้มให้ “ฟื้นแล้วเหรอคะ”

“นี่คิดว่าพ่อจะให้เธอแต่งงานกับฉัน ก็เลยกะจะทำหน้าที่เมียแล้วสินะ”

“..” เปมนีย์งงกับสิ่งที่เขาพูด

แต่งงานอะไรกัน

เธอไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไร

“เปย์ ..” เธองงๆ

“เมื่อวานนี้พ่อให้ทนายมาหาที่บริษัท แล้วให้เขียนพินัยกรรม” คริสกรนึกแล้วก็โมโหที่บิดาเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าลูกของตัวเอง